നിശബ്ദത

“എന്റെ അമ്മേ എൻറെ ഈശോയെ…
അവൾക്ക് നല്ലൊരു ഭാവി…നല്ലൊരു ചെറുക്കനെ
അങ്ങ് കൊടുത്തേക്കണമേ!
അങ്ങേ ഉള്ളൂ എനിക്ക്…അറിയാമല്ലോ..!?”
ഞായറാഴ്ച വിശുദ്ധ കുർബ്ബാനക്കുശേഷം, ദൈവാലയത്തിൽനിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങുന്നതിനുമുന്പായി ജെസ്സി മുട്ടിന്മേൽ നിന്ന് ചുണ്ടുകളനക്കി- ചെറിയ ശബ്ദത്തോടെ- കണ്ണുകളടച്ചു ഇത്രയും ഉരുവിട്ടശേഷം മുഖത്തു നിരാശ പടർത്തി തുടർന്നു;
“നല്ലകാലത്തു എന്നില്നിന്നുമുണ്ടായ തെറ്റുകളൊന്നും
എന്റെ മകൾക്ക് വന്ന് ഭവിക്കുവാൻ അങ്ങൊരിക്കലും
അനുവദിക്കരുതേ..
യേശുവേ, ഞാനങ്ങയിൽ വിശ്വസിക്കുന്നു.
എനിക്ക് മറ്റൊന്നും വേണ്ട..!”
അനുഭവപ്പെട്ട ആത്മീയ നിർവൃതിയുടെ കരുത്തോടെ സാവധാനം വിശുദ്ധ കുരിശ്ശ് വരച്ചശേഷം ജെസ്സി എഴുന്നേറ്റ് ഈശോയെ കുമ്പിട്ട് ദൈവാലയത്തിനു പുറത്തേക്കിറങ്ങി. വിശുദ്ധ കുർബാനയ്ക്കുശേഷം ആളുകൾ പിരിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു ആ സമയം. തനിക്ക് ചുറ്റുമുള്ളവരിലേക്ക് വേഗത്തിലൊന്ന് കണ്ണോടിച്ചശേഷം അപരിചിതമായ ആ മുഖങ്ങൾ വിട്ടെറിഞ്ഞു മുന്നോട്ട് വേഗം നടക്കാനൊരുങ്ങിയതും പിറകിൽ നിന്നും ഒരു വിളി എത്തി;
“ജെസ്സീ….”
അവർ തിരിഞ്ഞുനോക്കിയതും തന്റെ സുഹൃത്ത് ആനിയെ കണ്ട് പുഞ്ചിരിയോടെ അവിടെ നിന്നു.
“എങ്ങോട്ടാ ഇത്ര ധൃതിയിൽ…?!”
ഇതുംപറഞ്ഞു ആനി ചിരിയോടെ തന്റെ അടുക്കലേക്കെത്തിയതും ജെസ്സി മറുപടി നൽകി;
“കുറച്ചു കഴിയുമ്പോഴേക്കും എന്റെ ആങ്ങള
ജോയിച്ചനും കുടുംബവും വരുമെടീ.
അവർ കഴിഞ്ഞയാഴ്ച നാട്ടിലേക്ക് വന്നതാ.
വല്ലതും വെച്ചുണ്ടാക്കി വെക്കേണ്ടെ!”
ധൃതിയാർന്ന ഈ മറുപടി കേട്ടയുടൻ അംഗീകാരഭാവത്തോടെ ആനി ചോദിച്ചു;
“പിള്ളേരുണ്ടോടീ വീട്ടില്…
അവരെന്നാ പറയുന്നു…
ലൂക്കോച്ചനോ,,”
ജെസ്സി മറുപടി നൽകി;
“പിള്ളേര് ഉണ്ടെടി.
ഞാൻ കുർബ്ബാന കഴിഞ്ഞു ചെല്ലുമ്പോഴേക്കും
പറ്റാവുന്നതൊക്കെ ചെയ്തുവെക്കാൻ അവളോട്
പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഞാൻ ചെന്നിട്ട് വേണം
ലൂക്കോച്ചനും അവർക്കു രണ്ടുപേർക്കും
അടുത്ത കുർബ്ബാനയ്ക്ക് പോരുവാൻ!”
ചെറുതായി തലയാട്ടിക്കൊണ്ട് ആനി പറഞ്ഞു;
“എന്നാൽ ഞാനായിട്ട് നിന്റെ സമയം കളയുന്നില്ല.
മറ്റന്നാൾ വെച്ചിരിക്കുന്ന പ്രയർ മീറ്റിങ്ങിന് കാണാം.
വരുമല്ലോ അല്ലെ…”
ജെസ്സി മറുപടി നൽകി;
“നാളെകഴിഞ്ഞു കാണാമെടി.
എന്നാൽ ഞാനങ്ങു പോകുവാ കേട്ടോ…
എല്ലാവരും സുഖമായിട്ടിരിക്കുന്നല്ലോ!?”
ചോദ്യഭാവത്തോടെ മറുപടി അവസാനിപ്പിച്ച അവർ ആനിയുമായി പിരിഞ്ഞു. ദൈവാലയത്തിൽനിന്നും പോകുന്നവഴി മറ്റു പരിചയക്കാരെയൊക്കെ തന്റെ പരിചയംഭാവിക്കുന്ന ചിരിയുടെ അകമ്പടിയോടെ ധൃതിയിലാണെന്നറിയിച്ച്‌ അവർ മുന്നോട്ടുള്ള ചുവടുകൾ വെച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു….