കൃഷ്ണവേണി

“വേണി….. വേണി….. ഈ കതകൊന്ന് തുറന്നേ….. “

അമ്മയായിരുന്നു അത്….. കേൾക്കാത്ത ഭാവത്തിൽ കതകടച്ച് ഞാൻ കട്ടിലിൽ തന്നെയിരുന്നു……

“വേണിയേച്ചി വേണിയേച്ചി……. ഇതൊന്ന് തുറക്ക്….. “

കസിൻസ്…..

”കിച്ചൂ…. കിച്ചു മോളെ കതക് തുറക്ക് അച്ഛനാ വിളിക്കുന്നത്….. “

ഞാൻ മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ കട്ടിലിൽ നിന്നെണീറ്റ് പോയി ആ കതക് തുറന്നു………. കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് ദഹിപ്പിക്കും പോലൊരു നോട്ടം എല്ലാരെയും മാറി മാറി നോക്കി വീണ്ടും കട്ടിലിൽ വന്നിരുന്നു…….

“അസത്തേ.. എത്ര വിളി വിളിച്ചു നിന്നെ….. നിനക്കാ കതകൊന്ന് തുറന്നാൽ എന്താടി അഹങ്കാരി…… “

അമ്മ എനിക്ക് നേരെ കൈയ്യോങ്ങി കൊണ്ടാണത് പറഞ്ഞത്……. ഇത്രേം നേരം വിളിച്ചിട്ടും ഞാൻ കതക് തുറക്കാത്തതിന്റെ അമർഷം മുഴുവനും അമ്മയുടെ വാക്കുകളിൽ തെളിഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു….

അച്ഛനെന്റെ തോളിൽ പതിയെ കൈവച്ചു…. ആ കൈ തട്ടിമാറ്റി ഞാൻ ജനലഴികൾക്ക് അഭിമുഖമാകും വിധം നിന്നു……..

” മോള് അച്ഛനെ നാണം കെടുത്തരുത്….”

അത്ര മാത്രം പറഞ് അച്ഛൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നു…….

” അപ്പോൾ എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളോ….”

അത് കേട്ടിട്ടും കേൾക്കാത്ത ഭാവത്തിൽ അച്ഛൻ നടന്ന് നീങ്ങി…..

“ഓ അവൾടെയൊരു സ്വപ്നങ്ങള്….. “

അതും പറഞ് എന്റെ താടിക്കൊരു കിഴുക്കും തന്ന് തഴേക്ക് പോകുന്നതിനിടയിൽ അമ്മ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു

” മര്യാദയ്ക്ക് വേഷം മാറി താഴേക്ക് വന്നോ…..”

സങ്കടമാണോ ദേഷ്യമാണോ…. എന്തൊക്കെയോ ഭാവങ്ങൾ എന്നിൽ മിന്നി മറഞ്ഞു….

“വേണിയേച്ചി ഒന്ന് ഓർത്ത് നോക്കിക്കേ…. ഒറ്റമോൻ അതും ഡോക്ടറ്.. ഗൈനൊക്കോളിസ്റ്റ്…. ഗവൺമെന്റ് ഹോസ്പിറ്റലിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നു.. “

അമ്മേടെ രണ്ടാമത്തെ ആങ്ങളയുടെ മോള് ദേവു ആണ് അത് പറഞ്ഞത്……

“പോരാത്തതിന് നല്ല വീടും ചുറ്റുപാടും…….”

ദേവൂന്റെ അനിയത്തി വേദയും പറഞ്ഞ് നിർത്തി…..