ഇഷ്‌കിൻ താഴ്‌വാരം

“അജൂ… മോനേ… എന്തൊരു ഉറക്കമാണിത്, സമയം എത്രയായെന്നാ…മതിയാക്ക്”

ഉറങ്ങിക്കിടന്ന അജു ചാടിയെണീറ്റ് കണ്ണുതുറന്നു.
“ഇല്ല… എല്ലാം ഒരിക്കലും തിരിച്ചുകിട്ടാത്ത വെറുമൊരു സ്വപ്നം മാത്രമാണ്” അജു അവനോടുതന്നെ പറഞ്ഞ് കട്ടിലിൽ ഇരുന്നപ്പോൾ പള്ളിമിനാരത്തിൽനിന്നും സുബ്ഹിബാങ്കിന്റെ ഈരടി കാറ്റിലൂടെ ഒഴുകിയെത്തി.

ബെഡിൽ അജൂന്റെ അരികിലായി കിടന്നുറങ്ങുന്ന അവന്റെ എല്ലാമായ അനിയത്തി അസ്നയെ പതിയെ തട്ടിവിളിച്ചു.
“അസീ… എഴുനേൽക്കുന്നില്ലേ നീ”

“കുറച്ച് കഴിയട്ടെ അജുക്കാ” അസി തലവഴി പുതപ്പുമൂടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

ഇത് കുന്നത്ത് അബ്‌ദുവിന്റെയും ആയിഷയുടെയും മക്കളായ അജ്മലും അസ്‌നയും.
ഇരുപത്തിനാലുകാരൻ അജു ഗൾഫിലായിരുന്നു. ഒന്നരമാസംമുൻപ് നാട്ടിലെത്തിയതാണ്. പതിനേഴുകാരി അസ്ന പ്ലസ്ടു പഠിക്കുകയാണ്.
ഇരുവരും കുഞ്ഞുനാൾതൊട്ട് നല്ല കൂട്ടാണെങ്കിലും ഇടക്കൊക്കെ കീരിയും പാമ്പുമാണ്.

“അസീ… എണീറ്റെ… ഒരു ചായ തരോ എനിക്ക്. നിനക്കിന്ന് ക്ലാസ്സിൽ പോണ്ടേ”
അജു വീണ്ടും അസിയെ കുലുക്കിവിളിച്ചു.

“ഇന്ന് ഞാൻ പോണില്ല. എനിക്കൊന്നും വയ്യ എന്നും ക്ലാസ്സിൽ പോവാൻ”
പുതപ്പിനുള്ളിൽകിടന്നുകൊണ്ട് അസി മറുപടിപറഞ്ഞു.

“അതുപറഞ്ഞാൽ പറ്റില്ല. ഒരുമാസമൊള്ളൂ എക്‌സാമിന്. എണീറ്റെ…” അജു പുതപ്പ് വലിച്ചെടുത്തതും

“എന്റെ പൊന്നിക്കാക്കാ… ഇന്ന് ഞായറാഴ്ചയാണ്. ഇന്നെങ്കിലും എന്നെയൊന്ന് ഉറങ്ങാൻ സമ്മതിക്ക്… പ്ലീസ്” അസി കൈ കൂപ്പിയപ്പോൾ അജു പുതപ്പുവിട്ടു.

അവനും അപ്പോഴാണോർത്തത് ഇന്ന് ഞായറാഴ്ച ആണെന്ന്.
അതോടെ അവനും ബെഡിന്റെ അരികിലായി കിടന്നു.

“ഇക്കാക്കാ…” അസി അജൂന്റെ അരികിലേക്ക് ഇഴഞ്ഞുവന്ന് വിളിച്ചു.

“എന്തെ അസീ”

“ഇക്കാക്ക് ഉമ്മച്ചീനെ മിസ്സെയ്യുന്നുണ്ടോ…?”

ആ ചോദ്യം അവനൊട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചതല്ലായിരുന്നു.

“ഇക്കാക്ക എന്നെവിളിച്ചപ്പോൾ ഉമ്മച്ചീനെ ഓർത്തുപോയി” അസിയുടെ കണ്ണുനിറയുന്നത് അജു കണ്ടു.

അസിയെ എങ്ങനെ എന്തുപറഞ്ഞ് സമാധാനിപ്പിക്കണമെന്ന് അവനറിയില്ലായിരുന്നു….