ആരോടും പറയാതെ

“ഹെല്ലോ സർ,കല്യാണപ്പെണ്ണ് ഇങ്ങനെ കരഞ്ഞോണ്ടിരുന്നാൽ എങ്ങനെയാ സർ മേക്കപ്പ് ചെയ്യുന്നേ. ഞാൻ എന്താ ചെയ്യേണ്ടത്.”

“നിങ്ങൾ ആ ഫോൺ ഒന്നു സ്പീക്കറിൽ ഇടാമോ “

“ടീ പെണ്ണേ… നീ വെറുതെ ഒരു സീൻ ഉണ്ടാക്കരുത്.നിനക്ക് താല്പര്യമില്ലെങ്കിൽ ഇതുവരെ കാര്യങ്ങൾ എത്തിയ്ക്കരുതായിരുന്നു.  

ഇത്‌ എന്റെ ആദ്യത്തെയും അവസാനത്തെയും വിവാഹമാണ് ഒന്നിനും ഒരു കുറവും ഉണ്ടാവാൻ പാടില്ല. കല്ല്യാണം കൂടാൻ എത്തിയവരാരും ഒന്നിനും കുറ്റം പറയാനും പാടില്ല. നിന്റെ കണ്ണുനീരിൽ മുക്കി കളയാൻ ഉള്ളതല്ല എന്റെ വിവാഹം.

നിന്റെയച്ഛൻ അവിടെ തിരക്കിലായിരിക്കുമല്ലോ…ഞാൻ വിളിച്ചു പറയണോ മകളുടെ അനുസരണക്കേട്… ഹും… ചേച്ചി… മേക്കപ്പ് എല്ലാം   നന്നായിരിക്കണം…ഫോൺ വെച്ചോളൂ. അവൾ ഇനി കരയാൻ പോകുന്നില്ല.എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിൽ എന്നെ വിളിച്ചോളൂ.”

രാജശാസനം പോലെ ദൃഢവും ഒപ്പം ചുറുചുറുക്കുള്ളതുമായ വരന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ വധുവിന്റെ കണ്ണിലെ കണ്ണു നീര് തോർന്നത് അവനോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ടായിരിക്കുമെന്ന് അവളെ അണിയിച്ചൊരുക്കാൻ എത്തിയ സ്ത്രീകൾ വിചാരിച്ചു.

        ഇരുകൈകളിലും തണുത്ത വെള്ളമെടുത്തു മുഖത്തേയ്ക്ക് പല തവണ ഒഴിച്ച് കഴുകിയപ്പോഴാണ് അവൾക് ഒരാശ്വാസം ആയത്.

കരയില്ലെന്ന് മനസ്സിൽ പലതവണ പറഞ്ഞുറപ്പിച്ച ശേഷം അവൾ ഒരു പാവയെപ്പോലെ  നടന്നു വന്ന് ഒരു വലിയ കണ്ണാടിയ്ക്കു മുൻപിലുള്ള കസേരയിൽ ഇരുന്നു.

അവളെ ഒരുക്കാനായി വന്നവർ പരസ്പരം ഒന്നു നോക്കി. കണ്ണിൽ ഒരു തരി മഷി എഴുതിയാൽ തന്നെ വല്ലാത്തൊരു ആകർഷണമുള്ള അവളുടെ മുഖത്ത് ചായം പുരട്ടേണ്ടതില്ല എങ്കിലും അവരുടെ തൊഴിൽ ഭംഗിയായി ചെയ്തല്ലേ പറ്റൂ…

ഇത്രയും നേരം നിറമിഴിയാലേ ഇരുന്നവൾ നിർവികാരതയോടെ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടിട്ട് അവർക്ക് അതിശയം തോന്നി. അല്ലെങ്കിലും ഈ വിവാഹത്തോട് കൂടി ആ നാട്ടിലെ ഏറ്റവും സമ്പന്നകുടുംബത്തിലേക്ക് വലതു കാല് വെച്ചു കയറേണ്ട പെണ്ണ് എന്തിനാണ് ദുഃഖിക്കുന്നത് എന്ന് അവർക്ക് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും മനസ്സിലായതേ ഇല്ലാ.