പ്രേർണ

പ്രേർണ എന്നും ഒരു അടച്ചിട്ട മുറിക്കകതായിരുന്നു. ആരോടും അതികമടുക്കാതെ തന്റെ മുറിയിൽ താനും, കുറച്ചു പുസ്തകങ്ങളും മാത്രമുള്ളതായിരുന്നു അവളുടെ ലോകം. കൗമാരത്തിന്റെ നല്ല ദിനങ്ങൾ അവൾപ്പോലും അറിയാതെ കൊഴിഞ്ഞുപ്പോയിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം പുറത്തുപ്പോയി ഇളം കാറ്റുക്കൊണ്ടിട്ടുവരാൻ അവൾക്കു ഉള്ളിൽ ഒരു ആശ തോന്നി. അവൾ വേഗം തന്റെ വീടിന്റെ തൊട്ടടുത്തുള്ള ഒരു പുഴയുടെ തീരത്തേക്കുപ്പോയി. അവിടെ ചെന്നിരുന്നു ഒരു ദീർഘശ്വാസം ഒക്കെ എടുത്തപ്പോൾ അവൾക്ക് എന്തോ ഇതുവരെ തോന്നിയിട്ടില്ലാത്ത ഒരു പ്രേത്യേക അനുഭൂതിയുള്ളിൽ ഉണ്ടായി. പക്ഷെ അവളുടെ മനസ്സ് വീണ്ടും അവളെ എന്തോ ഒന്നിലേക്ക് പിടിച്ചുവലിച്ചു. അവൾ
വെപ്രാളപ്പെട്ടു വീണ്ടും എന്തക്കയോ ചിന്തിച്ചു കൂട്ടുവാൻ തുടങ്ങി. അവളുടെ ഉള്ളിലെ ഉൾഭയം മുഖത്തു പ്രതിഫലിക്കാൻ തുടങ്ങി. അങ്ങനെയിരിക്കെ തന്റെ തൊട്ടടുത്തുള്ള ഒരു ചെടിയുടെ ഇലകൾക്കിടയിൽ ഒരു കൊച്ചു ചിത്രശലഭം അനങ്ങാനാകാതെ കുടുങ്ങിയിരിക്കുന്നത് അവൾ കാണുവാനിടയായി. ഒരു കൊച്ചു ജീവനെപ്പോലും തുല്യമായി കണ്ടിരുന്ന നിഷ്കളംഗമായ അവളുടെ മനസ്സിന് ആ കാഴ്ച്ച കണ്ടുനിക്കാനായില്ല. അവൾപ്പോയി അമർന്നിരുന്നു ഇലകൾ മെല്ലെ നീക്കി അതിനു പുറത്തു പോകുവാനുള്ള വഴിയൊരുക്കി. ഇലകളുടെ ഉള്ളിൽ നിന്ന്  അവളെ അമ്പരപ്പെടത്തികൊണ്ടു ആ ചിത്രശലഭം അവൾ കരുതിയതിനേക്കാൾ ഉയരത്തിലേക്ക് പാറിപ്പറന്നു.
ലില്ലി പുഷ്പത്തിന്റെയും, ട്യൂലിപ് പുഷ്പത്തിന്റെയും, റോസ്സിന്റെയും സുഗന്ധം അതിന്റെയെല്ലാം സാന്നിത്യം ഇല്ലാത്ത ആ കൊച്ചൂതീരത്തു നിറഞ്ഞു നിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. ഏറെ നാളുകളായി പുഞ്ചിരി പ്രത്യക്ഷപ്പെടാത്ത അവളുടെ മുഖത്തു അത് പുഞ്ചിരി വിരിയിച്ചു. അവൾ താൻ സ്വപനലോകത്തോട്ടു പോയിട്ടില്ല എന്ന് ഉറപ്പിക്കാൻ ഒന്ന് തലകുലുക്കി കൗതുകത്തോടെ തന്റെ ചുറ്റും നോക്കി.  തീരെജീവനില്ലാതെ ഉണങ്ങി വാടിനിന്നിരുന്ന ഭൂരിഭാഗം ചെടികളും, പുൽച്ചെടികളും വീണ്ടും പച്ചക്കുന്നത് കണ്ട അവളുടെ ഉള്ളിൽ അത്ഭുതവും, സന്തോഷവും ഒരേ സമയത്തു പ്രതിഫലിക്കാൻ തുടങ്ങി. ആകാശത്തിലൂടെ വെള്ളരിപ്രാവും, തത്തയുമൊക്കെ പാറിപറക്കുന്നത് കൂടിയായപ്പോൾ അത് അവളിൽ മറ്റൊരു ലോകം കണ്ട പ്രതീതിയായിരുന്നു.
“എന്താ ഇവിടെ സംഭവിക്കുന്നത്?”
അവൾ ആരോടെന്നറിയാതെ ഉച്ചവെച്ചു.
കുറച്ചു മുൻപ് രക്ഷിച്ച ആ ചിത്രശലഭം വീണ്ടും പറന്നു വരുന്നത് അവൾ ശ്രദ്ധിക്കാൻ ഇടയായി. എന്നാൽ അത് തന്റെ അടുത്തേക്ക് വരുന്തോറും ഒരു ദിവ്യമായ പ്രകാശം അതിനു ചുറ്റും വലയം ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. അതിന്റെ ഊർജം കൂടി കൂടി വരുന്നത് അവൾ കണ്ടുനിൽക്കേ അത് അവൾക്കുമുന്നിൽ തന്റെ യഥാർത്ഥ രൂപം വെളിപ്പിടത്തി. അത് സാക്ഷാൽ പ്രണയത്തിന്റെ ദേവനായ ക്യൂപിഡ് തന്നെയായിരുന്നു. കറുത്തു നീണ്ടു കിടക്കുന്ന മുടിയും, സ്വർണ്ണത്തിന്റേതുപ്പോലുള്ള ഒരു പ്രത്യേകതരം വെളുപ്പ് നിറവും, സ്വല്പം സ്ത്രിത്വം നിറഞ്ഞ നിത്യ കൗമാരമായ മുഖത്തെ ചെറു പുഞ്ചിരിയും കണ്ടതോടെ അവൾപ്പോലും അറിയാതെ കൈകൾ കൂപ്പിക്കൊണ്ട്  തൊഴുതു നിന്നുപ്പോയി. അവൻ തന്റെ തൂവെള്ള ചിറകുകൾ താഴേക്ക് വീശിക്കൊണ്ട് അവൾക്കു നേരെ പറന്നു ഇറങ്ങി. കണ്ണുനിറഞ്ഞുകൊണ്ടു തൊഴുതു നിൽക്കുന്ന അവളുടെ കണ്ണുനീർ ഇരുകൈകളാൽ അവൻ ഒപ്പിയിടുത്തു. താമരപ്പൂവിന്റെ നിറമുള്ള അവന്റെ കൈപ്പത്തിയാൽ അവൻ അവളെ ചേർത്ത്‌ പിടിച്ചു.
“ഒരു കൊച്ചു ചിത്രശലഭത്തിന്റെ ജീവനുപ്പോലും തന്റെ ജീവന്റെ അതെ വിലകൊടുക്കുന്ന നിന്നെപ്പോലുള്ള വളരെ കുറച്ചുപ്പേർ മാത്രമേ മനുഷ്യർക്കിടയിലൊള്ളു. എല്ലാവരെയും സ്നേഹിക്കാൻ അറിയാവുന്ന നീ എന്തിന്നു ഇവിടെ വന്നു ഒറ്റയ്ക്ക് ദുഃഖിച്ചിയിരിക്കണം?”
അതിനുശേഷം അവൻ അവളോട് ചോദിച്ചു
“അങ്ങ് പ്രണയത്തിന്റെ പ്രതീകമാണ്. അങ്ങ് സ്നേഹമാണ്. അങ്ങയെക്കണ്ടത് തന്നെ എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഭാഗ്യമായാണ് ഞാൻ കരുതുന്നത്. പക്ഷെ എന്തുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ ഇവിടെ വന്നു ഒറ്റക്കിരിക്കുന്നെ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ ജീവിതത്തിൽ ഒറ്റക്കായിപ്പോയ ഒരാൾ വേറെ എന്തുചെയ്യാനാ?”
അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞു.
ഇതുകേട്ടപ്പോൾ അവൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
“മ്മ….. ചിരിക്കണ്ട അങ്ങും എല്ലാവരെയും പോലെയാ. എന്നെ ആർക്കും ഇഷ്ടമല്ല.”
ദേഷ്യത്തിൽ അവൾ മുഖം ചുളുക്കി.
“ഞാൻ പ്രണയത്തിന്റെ ദേവൻനാണ്, അതുകൊണ്ടു തന്നെ വെറുപ്പിന് എന്റെയുള്ളിൽ സ്ഥാനമില്ല. സ്നേഹംകൊണ്ട് മാത്രമേ എന്നെ പ്രീതിപ്പെടത്താനാവുകയൊള്ളു. അതിൽ വിജയിച്ച നീ എന്തിന്നു ഇങ്ങനെ പറയണം?”
കൗതകത്തോടെ അവൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചു
“അതുശരിയാണ് എങ്കിലും കുറേക്കാലമായി എന്റെ മനസ്സ് വേറെ എവിടെക്കെയോയാണ്. എന്തോ ഈ ലോകം മുഴുവൻ എനിക്കെതിരാണ് എന്ന ഒരു തോന്നൽ.”                                      അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞു.
“സ്നേഹവും, ഐക്യവും ജീവിതത്തിന്റെ തന്നെ പ്രധാന രണ്ടു അടിസ്ഥാന ഭാഗങ്ങളാണ് പ്രേർണ. നിനക്ക് ഒരിക്കലും അതിൽനിന്നു പൂർണമായി ഒളിച്ചോടുവാൻ കഴയില്ല.”
ഇത് പറഞ്ഞ ശേഷം അവൻ അവളുടെ തോളിൽ കൈവച്ചിട്ടു വീണ്ടും തുടർന്നു.
“നീയെന്നല്ല ഇന്ന് ഇവിടെയുള്ള ഭൂരിപകം പേരും തടസങ്ങളാൽ പാറിപറക്കാൻ കഴിയാത്ത ചിത്രശലഭത്തിന്നു സമമാണ്. ആ തടസമാണ് നിങ്ങളുടെ മനസ്സ് അതവാ നിങ്ങളുടെ തന്നെ ചിന്താരീതി. എപ്പോഴെങ്കിലും നീ ചിന്തിച്ചു കൂട്ടുന്ന കാര്യങ്ങളിൽ എന്തോരം ശരിയുണ്ടെന്നു  ആലോചിച്ചിട്ടുണ്ടോ? നീ എന്നും ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചു കൂട്ടി ആവിശ്യമില്ലാത്ത കാര്യങ്ങൾക്കു ചെവികൊടുത്തും സ്വയം എല്ലത്തിൽനിന്നും ഒഴിഞ്ഞുമാറുകയായിരുന്നു. അങ്ങനെവരുമ്പോൾ മറ്റുള്ളവരെ പഴിചൊല്ലിയിട്ടു എന്താ ഗുണം?”
ഇത് അവൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ മറുപടി ഇല്ലാതെയവൾ തലകുനിച്ചുനിന്നു.
“പക്ഷെ അതുകൊണ്ടു മാത്രം തീരുന്നതല്ല എന്റെ പ്രശ്നം.”
എന്നിട്ടു അവൾ പറഞ്ഞു.
“അതുകൊണ്ടല്ലേ ഞാൻ തന്നെ ഇന്ന് നിന്റെ മുൻപിൽ വന്നത്. നിന്റെയെന്നല്ല ഇന്ന് ലോകത്തു നടക്കുന്ന ഒരുമിക്ക പ്രശ്നങ്ങൾക്കും ഒരേയൊരു പരിഹാരമേയുള്ളു അതാണ് സ്നേഹം. അത് ലഭിക്കാതെ വരുന്നതിന്റെ ദൂഷ്യഫലമാണ് ഇന്ന് നാം കാണുന്നത് മുഴുവൻ.”
ഒരു ദീർഘശ്വമ്മിടുത്ത ശേഷം അവൻ തുടർന്നു
“നിന്റെകാര്യത്തിൽ നീ നിന്റെഭാഗത്ത്‌ നിന്ന് മാത്രമായിരുന്നു ചിന്തിച്ചതു മുഴുവൻ. മറ്റുള്ളവർ എന്തുക്കൊണ്ട് നിന്നിൽ നിന്ന് മാറിനിന്നു എന്നതിന്റെ കാരണം നീ ഒരിക്കൽപ്പോലും ചിന്തിച്ചിരുന്നില്ല, ഇവിടെയാണ് അഹന്താനിഷ്‌ഠമായ മനസ്സ് മാറ്റിവച്ചു എല്ലാവരെയും ഒരെപ്പോലെ കാണുവാനും,സ്വീകരിക്കാനും പഠിക്കേണ്ടത്. അങ്ങനെവരുമ്പോൾ മനുഷ്യർക്കിടയിൽ നിന്ന് വെറുപ്പ് ഇല്ലാതെയാകും. അപ്പോൾ ലോകം എങ്ങും നിറഞ്ഞു നീക്കുക സ്നേഹം മാത്രമായിരിക്കും. നിനക്കറിയില്ലേ പ്രണയത്തിന്റെയും,സ്നേഹത്തിന്റെയും അപവാതിൽ ഈ പൃത്വി തന്നെയുണ്ടാകില്ല. അങ്ങനെനോക്കുമ്പോൾ ഇങ്ങനെ തമ്മിൽ തമ്മിൽ വെറുത്തു ജീവിക്കുന്നതിനു എന്ത് അർത്ഥമാണ് ഉള്ളത്?”
കൗതകത്തോടെ വീണ്ടും അവളോടുചോദിച്ച ചോദ്യത്തിന്റെ ഉത്തരം അവൻ അവളുടെ മുഖത്തുനിന്നു ഗ്രഹിച്ചിടുത്തു. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ പ്രതീക്ഷയും,കുറ്റബോധവും ഒരേപ്പോലെ ദർശിച്ച അവൻ  അതുമനസ്സിലാക്കിയ വീണ്ടും തുടർന്നു.
“പോകു പ്രേർണ, ഇവിടെ ഇരുന്നു നിന്റെ നല്ലനാളുകൾ ഇല്ലാതാക്കാതെ പോയി നിന്റെ ജീവിതം ആസ്വദിക്കു. നാളെ നീ തന്നെ ഇതെല്ലം ഓർത്തു  പൊട്ടിച്ചിരിക്കും, കാരണം സത്യത്തിൽ അത്രേയൊള്ളൂ ജീവിതം.”

About Author

പുതിയ നോവലുകളും കഥകളും ദിവസവും ഇന്‍ബോക്‌സില്‍ ലഭിക്കാന്‍ ന്യൂസ് ലെറ്റർ സബ്‌സ്‌ക്രൈബ് ചെയ്യാം

Email Address

Subscribe