ഗോപിക | Malayalam Story

“ഈ അമ്മയ്ക്കൊന്നുമറീല്ല ഇങ്ങനല്ല ന്റെ പുസ്തകത്തിൽ വരയ്ക്കണേത് ,കുഞ്ഞേച്ചിക്കേ അറിയൂ ,ഈ കുഞ്ഞേച്ചി യിതെവിടപ്പോയി “

സങ്കടത്തോടെയും  തെല്ല് പരിഭവം കലർത്തിയുമുള്ള അവന്റെ ചോദ്യ ത്തിന് എന്ത് മറുപടി പറയുമെന്നറിയാതെ സ്വപ്ന കുഴഞ്ഞു .

അവനറിയില്ലൊന്നും കുഞ്ഞാണവൻ. കണ്ണ് നിറയുന്നത് അവൻ കാണാതിരിക്കാൻ സ്വപ്ന പാടുപെട്ടു .

ഒരു വിധം അവനെ ഒരുക്കി സ്കൂളിലേക്കുള്ള ഓട്ടോയിൽ കയറ്റി അയച്ചപ്പോഴേക്കും ,അവൾ തളർന്നിരുന്നു .

തീരെ വയ്യാ കുറച്ച് നേരം കിടക്കണം .

രാവിലെ മോൻ പോകാനാവുമ്പോഴേക്കും ജോലികളെല്ലാം ഒരു വിധം കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകും .

മനസ്സിൽ നിന്ന് ഒരു സെക്കന്റു പോലും മായാതെ കിടക്കുന്ന മുറിപ്പാട്,

അവൾ ‘ഗോപിക’ .

തങ്ങളുടെ ഗോപി മോൾ ‘  താൻ അങ്ങനെ വിളിക്കുന്നതായിരുന്നു അവൾക്കിഷ്ടം

ഗോപിമോൾക്ക് 16 വയസ്സായപ്പോഴാണ് ഗോകുവിനെ ഗർഭിണിയാകുന്നത് .

ഒരു പാട് വർഷത്തിന് ശേഷo ഗർഭിണിയായത് കൊണ്ടു മാത്രമല്ല ഗോപി മോളെ ഓർത്തും തനിക്ക് തീരെ താൽപര്യമില്ലായിരുന്നു പ്രസവത്തിന് .

അശോകേട്ട നോടിക്കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോ തന്നെ കേട്ടു നന്നായിട്ട്.

“നീ എന്താ സ്വപ്നേ ഈ പറയുന്നത് ,കുഞ്ഞിനെ കളയാനോ ,

വേണ്ടാതീനം പറയണ്ട,

മോൾക്ക് അതൊന്നും പ്രശ്നമാകില്ല, ഇനി അങ്ങനാണേൽ നമുക്കവളെ പറഞ്ഞ് മനസ്സിലാക്കി കൊടുക്കാലോ ”

ശരിയായിരുന്നു ആ വാക്കുകൾ.

തന്നേക്കാൾ അശോകേട്ടനേക്കാൾ അവൾക്കായിരുന്നു സന്തോഷം പിന്നെ കാത്തിരിപ്പായിരുന്നു കുഞ്ഞാവ യ്ക്കായു’ള്ള കാത്തിരിപ്പ്

താമസിച്ചുള്ള പ്രസവമായതിനാൽ തന്നെ ഒരു പാട് പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു ഭാരപ്പെട ജോലികളൊന്നും ചെയ്യാൻ പാടില്ല , അധികം ദേഹമനക്കരുത്

എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഡോക്ടറോട് ചോദിച്ച് മനസ്സിലാക്കി ചെയ്തു ഗോപി മോൾ.

മോൾട സ്ഥാനത്തു നിന്ന് അമ്മയുടെ സ്ഥാനം കിട്ടിയ പോലായിരുന്നു ഇടയ്ക്കുള്ള ശാസനയടക്കം .

പലപ്പോഴും അശോകേട്ടൻ പറയും

“സ്വപ്നേ, നിന്റമ്മ അവളിലൂടെ വന്ന് ചെയ്യുന്നതായിരിക്കും ഇങ്ങനെല്ലാം “

ഒരു പാട് കഷ്ടപ്പാടിനിടയിലാണ് അവൾ വളർന്നു വന്നത് .

മറ്റ് കുട്ടികളെപ്പോലെ കളിച്ചു നടക്കാനും നല്ല ഉടുപ്പുകൾ ധരിക്കാനുമൊന്നും അവൾക്കില്ലായിരുന്നു.

അന്നത്തെ സാമ്പത്തിക സാഹചര്യം അങ്ങനെയായിരുന്നു.

പലപ്പോഴും ജോലിയില്ലാതെയും മറ്റും ,

ന്നാലും ഉള്ളത് കൊണ്ട് പൊന്നുപോലെ തന്നെ അവളെ വളർത്തി വലുതാക്കി .

സ്വരുകൂട്ടിവെച്ച് ണ്ടാക്കിയ പൈസ കൊണ്ട് സ്ഥലം വാങ്ങി വീട് വെച്ചതും,

പതുക്കെ പതുക്കെയായിരുന്നു വീടിന്റ പണി തീർത്തത് .

– അന്നൊക്കെ അഞ്ചാറ് വീട് അപ്പുറത്തു ന്ന് വെള്ളം കൊണ്ടുവരണമായിരുന്നു ഇങ്ങോട്ട് .

എന്റെ കൂടെ തന്നെ യാതോരു മടിയുമില്ലാതെ ,പരാധിയുo പരിഭവവുമില്ലാതെ അവളതും ചെയ്യും .

പഠിപ്പിലായാലും മറ്റ് പാഠ്യേതര വിഷയത്തിലായാലും എല്ലാം മിടുക്കിയായിരുന്നു ഗോപി മോൾ .

“ഞാൻ പഠിച്ച് ഒരു ഡോക്‌ടറാകും അപ്പോ നമ്മുടെ കഷ്ടപ്പാടെല്ലാം തീരുമമ്മേ , ന്നീട്ട് നമ്മളെപ്പോലെ കഷ്ടപ്പെടുന്നവരെയെല്ലാം ഞാൻ ഫ്രീയായ്  ചികിത്സിക്കുo “

അതും പറഞ്ഞുള്ള അവളുടെ ചിരി കാണണം.
——————————————————-

ഗോപീടെ ആഗ്രഹപ്രകാരം തന്നെ കുഞ്ഞനിയനെയാണ് കിട്ടിയതും ,അവനുള്ള പേരു കണ്ടു പിടിച്ചതും അവൾ തന്നെ –

“ഗോകുൽ “

”ഞാൻ ഗോപിക അപ്പോ ന്റ നിയൻ ഗോകുൽ , അതാ സൂപ്പർ , കിടിലൻ പേരല്ലേ അച്ഛാ ”

എന്തൊരു സന്തോഷമായിരുന്നു അവൾക്ക് .

‘കൂട്ടുകാരു മോളെ കളിയാക്കാറുണ്ടോ ചെറിയ വാവയുണ്ടായതിനെന്ന് ‘ ചോദിച്ചു ഞാനൊരിക്കൽ

” ചിലരു കളിയാക്കാറുണ്ട് , അത് പക്ഷേ അവർക്ക് ന്റ ഗോകുനേപ്പോലെ  ഒരു കുഞ്ഞാവയെ കളിപ്പിക്കാനൊന്നും കിട്ടാത്തതിന്റെ  അസൂയ കൊണ്ടാ  ഞാനതൊന്നും നോക്കാറേയില്ല”

അത് പറഞ്ഞ് പൊട്ടിച്ചിരിക്കാരുന്നു അവൾ, മനസ്സ് തുറന്നുള്ള ചിരി .

അത് കണ്ട് ഇത്തിരി ആശ്വാസം തോന്നിപ്പോയി എനിക്ക്

എം ബി ബി എസ്സ് ചേരുന്ന അന്ന് വരെ ഗോകുലിന്റെ പിന്നീന്ന് മാറിയിട്ടില്ലാരുന്ന് , അവനും കുഞ്ഞേച്ചി മതി എല്ലാത്തിനും .

അടുത്ത വീട്ടിലെ ശാരദേടത്തി പറയാറുണ്ട് ,” അല്ലേലും  സ്വപ്ന പെറ്റന്നേള്ളൂ ,ഗോകുന് ഗോപിക തന്നെയാണ് അമ്മ ”

———————————————————

ഓരോ അവധിക്ക് വരുമ്പോഴുo വീട്ടിൽ കയറുന്നതിന് മുമ്പേ തുടങ്ങും വിളി

അമ്മേന്നല്ല

ഗോകുലേ ,ഗോകൂട്ടാ ,ന്ന് . അവളുടെ ജീവനാ അവൻ .

അവസാനത്തെ ലീവ് കഴിഞ്ഞ് പോകുമ്പോ ചെറിയൊരു തലവേദന എന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു.

എല്ലാം ഉള്ളിലൊതുക്കുന്ന പ്രകൃതമായതുകൊണ്ട് തന്നെ ഒന്നും അറിഞ്ഞില്ല ഞങ്ങൾ .

മോളെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്തൂന്ന് കേട്ടാ ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ടോടിയത് ,

തല ചുറ്റി സ്റ്റെയർകേസ് ന്ന് വീണതാണെന്നും  ,അല്ല കൂടെ പഠിക്കുന്ന ഏതോ കുട്ടി തള്ളിയിട്ടതാന്നും എല്ലാം കേട്ടു ,

അറിയില്ല സത്യാവസ്ഥ എന്താണെന്ന് അറിയാവുന്നത് അവൾക്കും ദൈവത്തിനും മാത്രം

അന്വേഷിച്ചില്ല ,അതിനു പിറകേ കേസും കെട്ടുമായ് നടന്നുമില്ല .

“നമുക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടത് വിലമതിക്കാനാവാത്ത നമ്മുടെ പൊന്നുമോളെയാണ് ,ഇനി എന്തു ചെയ്താലും അത്  തിരിച്ചു കിട്ടുകയും ല്ല”  .

അശോകേട്ടന്റെ  തീരുമാനം തന്നെയായിരുന്നു ശരി.

ആശുപത്രി വരാന്തയിൽ ഐ സി യൂ കെയറിന്റെ മുന്നിൽ ജീവച്ഛവമായ് കഴിച്ചു കൂട്ടിയ ദിനരാത്രങ്ങൾ,

പിച്ചവെച്ച് നടന്ന കാലം മുതലിങ്ങോട്ടുള്ള അവളുടെ ഓരോ വളർച്ചയും കൺമുന്നിലൂടെ  കടന്ന് പോയി .

രണ്ടാഴ്ച്ച മരണത്തിനും ജീവിതത്തിനും ഇടയിൽ ….

ഗോകുലിനെ പോലും ഓർമ്മയില്ലാരുന്നു എനിക്ക് ,ശരീരത്തിൽ ജീവനുണ്ടെന്നേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ  .

അവനെ ഒന്നും അറിയിച്ചിരുന്നില്ല ,ഇന്നും അവനറിയില്ല ,

വീഴ്ചയിൽ തലയിൽ രക്തം കട്ടപിടിച്ച് അബോധാവസ്ഥയിൽ മരണത്തോട്
മല്ലടിക്കുകയാണെന്നറിയാതെ കുഞ്ഞേച്ചിയെ അന്വേഷിച്ച് കരഞ്ഞു തളർന്ന  എൻറ മോൻ …

എന്തിനായിരുന്നു ദൈവമേ ഈവിധം ഒരു ദു:ഖം എനിക്ക് തന്നത് .

‘മോൾക്കും മോനും തമ്മിലുള്ള സ്നേഹം കണ്ട് ദൈവത്തിന്  അസൂയ തോന്നിയോ’

ഞങ്ങളുടെ കാലം കഴിഞ്ഞാലും മോന് കൂട്ടായിരിക്കേണ്ടവൾ ,

സന്തോഷത്തോടെ നല്ലൊരുത്തന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ച് നല്ലൊരു കുടുംബത്തിലേക്ക് അവളെ പറഞ്ഞയക്കുന്നത് ഒരു പാട് സ്വപ്നം കണ്ടു ഞങ്ങൾ

എല്ലാം എല്ലാം  …..

നെഞ്ചു പൊട്ടിയുരുകുമ്പോഴും ഇന്ന് പിടിച്ചു നിൽക്കുന്നത് മോനെ ഓർത്തു മാത്രമാണ് .

അവനെ വളർത്തി വലുതാക്കണം ഇനി . മോൾ ആഗ്രഹിച്ച ഡോക്ടർ പദവി മോനിലൂടെയെങ്കിലും സഫലമാക്കണം .

താൻ തളർന്നാൽ അശോകേട്ടനും തളരും ,

പാടില്ല

,എന്ത് വേദനയും സഹിച്ച് മോനു വേണ്ടി ജീവിക്കണം .

നാളെ

ഒരു വർഷം തികയുകയാണ്  അവൾ പോയിട്ട് .

എന്റെ ‘ ഗോപിക’ ,

ഞങ്ങളുടെ ‘മാലാഖ കുഞ്ഞ് ‘ .

Writer:  പ്രജീഷ .